Comments
Przed zakupem biżuterii z naturalnymi kamieniami kolorowymi warto uzbroić się w podstawową wiedzę w tym zakresie. O ile diamenty są parametryzowane poprzez 4C, o tyle kamienie kolorowe takiej skali nie posiadają. Co warto wiedzieć i na co zwracać uwagę przy podejmowaniu decyzji o zakupie kamieni kolorowych? Na to i inne pytania dotyczące kamieni szlachetnych w rozmowie z Prezesem Michelson Diamonds Pawłem Jaworskim opowiada Łukasz Bandur, doświadczony gemmolog, geolog i członek Stowarzyszenia Rzeczoznawców Jubilerskich.
Paweł Jaworski: Na co zwracać uwagę przy wyborze kamieni szlachetnych? Co jest najważniejsze i co ma największy wpływ na ich cenę?
Łukasz Bandur: Przede wszystkim musimy rozgraniczyć rynek związany z diamentami i kamieniami kolorowymi. Jeżeli mówimy o diamentach, to najważniejsza jest masa następnie czystość, barwa i proporcje szlifu (4C)
Natomiast w kamieniach kolorowych po masie kolejną bardzo ważną cechą jest barwa ? i to jest główna składowa ceny kamieni kolorowych. Dopiero później patrzymy na czystość i proporcje szlifu.
Niektóre kamienie kolorowe ? o czym nie wszyscy wiedzą ? są rzadsze niż diamenty. Na przykład idealny rubin o masie 30 karatów występuje o wiele rzadziej w przyrodzie niż wysokiej klasy 30-karatowy diament. Często jest więc tak, że 30-karatowe przeźroczyste rubiny o barwie intensywnie czerwonej (barwa gołębiej krwi) i idealnych proporcjach szlifu są droższe niż diamenty.
PJ: A co z kolorami szafirów? Bardzo często dzwoniący do nas klienci wiedzą o tym, że szafiry są niebieskie. Ale w rzeczywistości mają one również inne kolory.
ŁB: Zgadza się. Tak naprawdę szafiry mogą mieć każdy kolor. Ale jeśli chodzi o te niebieskie, to w Polsce panuje niestety przekonanie, że mają one ciemnogranatową barwę bądź prawie czarną. Najcenniejsze szafiry mają kolor chabrowy (intensywnie niebieski) i to on jest najbardziej pożądany na rynku wśród kolekcjonerów.
PJ: Co powiesz o innych kolorach szafirów?
ŁB: Mamy też szafiry różowe, które są w tym momencie bardzo popularne na rynku azjatyckim i amerykańskim. Ich ceny są porównywalne do szafirów niebieskich. Bardzo cenioną odmianą jest szafir padparadża, czyli kamień o barwie różowej przechodzącej w pomarańcz. Padparadża to nazwa wywodząca się z sanskrytu i oznaczająca kwiat lotosu. Czyli możemy wyobrazić sobie kwiat lotosu ? i tak właśnie wygląda szafir padparadża. Takie kamienie niejednokrotnie osiągają ceny wyższe niż szafiry niebieskie i różowe. Wydobyw się je prawie wyłącznie na Sri Lance. Mniej popularne na rynku są szafiry zielone, żółte czy też fioletowe. W przyrodzie występują też bezbarwne szafiry, które można wykorzystywać jako substytut diamentu, ponieważ są od nich dużo tańsze. Często klienci wybierają pierścionki z cyrkonią. Po co jednak kupować cyrkonie (syntetyczny kamień), skoro można dopłacić niewiele więcej i mieć efektowną biżuterię z naturalnym kamieniem szlachetnym ? białym szafirem.
PJ: Jak odbywa się poprawianie kolorowych kamieni szlachetnych, np. wypełnianie rubinów szkłem?
ŁB: Rubiny i szafiry poddawane są różnym technikom poprawiania, przez co klienci często mają mniejsze zaufanie do kamieni kolorowych. Na szczęście w naszym kraju pracują eksperci, którzy są w stanie rozpoznać takie poprawiane kamienie. Dlatego przy ich zakupie polecam udanie się do takiego specjalisty, żeby sprawdził, czy warto zainwestować w taki kamień.
PJ: Mówisz o ekspertach ze Związku Rzeczoznawców Jubilerskich?
ŁB: Mówię ogólnie o rzeczoznawcach ? czy to z Polskiego Towarzystwa Gemmologicznego, czy też ze Stowarzyszenia Rzeczoznawców Jubilerskich. Nie ma to znaczenia, po prostu warto skonsultować się z rzeczoznawcą, który ma większą wiedzę na ten temat.
PJ: Myślisz, że przy droższych kamieniach, które kosztują na przykład więcej niż 5 tysięcy złotych, warto wysyłać je do zewnętrznego laboratorium, które sprawdzi ich parametry?
ŁB: Uważam, że warto, ponieważ podniesie to rangę kamienia i da nam dokument, który jest poważany w środowisku międzynarodowym. Moim zdaniem najlepsze laboratorium do wyceny kamieni kolorowych to GIA, ponieważ mają oni najlepszą bazę danych. Na wycenie bardzo dobrze zna się również Tajlandzki Instytut Gemmologiczny (GIT). Jest on instytucją rządową ? co bardzo istotne ? i dysponuje bardzo wysokiej jakości sprzętem. Oprócz tego kształci wielu ekspertów i przez to, że większość kamieni poprawianych jest właśnie w Tajlandii, mają oni największe doświadczenie w rozpoznawaniu takich ulepszanych kamieni szlachetnych.
Wracając do cen kamieni i ich poprawiania, to najniższą wartość osiągają rubiny i szafiry wypełnione szkłem.
Potem mamy kamienie dyfuzyjne, czyli bezbarwne albo o mało atrakcyjnej barwie, na których powierzchni buduje się tzw. centra barwne. Wokół takiego kamienia tworzy się cienka barwna powłoka. W momencie, kiedy taki kamień ulegnie uszkodzeniu, będzie widać, że jest on biały w środku i nie będzie można już go przeszlifować.
Kolejną metodą jest dyfuzja berylowa. Jest ona bardziej wgłębna, ponieważ polega na wybarwieniu kamienia w całej jego objętości. Dzięki temu po przeszlifowaniu zachowuje on swój kolor
Następnym sposobem poprawiania jest grzanie, czyli włożenie kamienia do gorącego pieca i wygrzewanie go w odpowiedniej temperaturze.
PJ: Co daje ta metoda?
ŁB: Po pierwsze: poprawia barwę, po drugie: rozpuszcza niektóre inkluzje, czyli kamień staje się przez to bardziej klarowny. Jest to metoda najbardziej powszechna i stosowana już od setek lat. Niektóre klejnoty, takie jak cyrkon niebieski, poddawane są temu zabiegowi już od czasów historycznych. Dlatego termicznego poprawiania nie trzeba się obawiać. Są to kamienie uznawane na rynku za materiał o bardzo wysokiej jakości. Oczywiście kamienie nie poprawiane osiągają najwyższą cenę, ale występują one w naturze niezwykle rzadko, stąd ich najwyższa wartość.
PJ: Bardzo dziękuję za rozmowę.
Łukasz Bandur ? z zawodu gemmolog, z wykształcenia geolog (ukończył studia na Uniwersytecie Jagiellońskim ze specjalizacją mineralogia i petrologia). Jego pasja to kamienie szlachetne ? interesował się nimi od dziecka, co zaowocowało takim wyborem studiów, a następnie zawodu. Zajmuje się ich sprzedażą, dlatego mówi o sobie, że jest szczęśliwym człowiekiem, bo robi to, co kocha.
Jedni uważają, że może to być najstarszy diament na świecie, inni zaś twierdzą, że losy tego klejnotu zostały całkowicie zmyślone. Zobaczcie, jakie kontrowersje wzbudza jeden z najpiękniejszych kamieni szlachetnych w historii ? Briolette of India.
Dlaczego Briolette of India?
Nazwa tego słynnego klejnotu wzięła się od jego kraju pochodzenia oraz wyjątkowego kształtu (briolette) określanego jako podwójny szlif różany. Taka forma była niezwykle popularna w przeszłości, dlatego wskazuje na to, że Briolette of India został wydobyty setki lat temu. Z drugiej jednak strony kamień ten pojawił się na rynku dopiero w 1950 roku, a jego inną nazwą jest South Africa Diamond. Zgodnie z nią miałby on zostać odnaleziony w Republice Południowej Afryki i być o wiele młodszy niż zwykło się przedstawiać. Szacuje się, że odkryto go dopiero pod koniec 1890 roku lub w pierwszej dekadzie XX wieku.
Cięcie i szlifowanie kamienia zlecono renomowanej paryskiej firmie Atanik Ekyanan of Neuilly, której specjaliści zakończyli swoją pracę w 1909 roku. Wtedy właścicielem Briolette of India była marka Cartier, której jubilerzy wykonali z diamentu zawieszkę do naszyjnika. Towarzyszyły mu w niej biała perła i mniejszy przezroczysty brylant.
W 1910 roku zmienili jednak swoją koncepcję i ozdobili słynnym klejnotem broszkę, w której znalazły się również ta sama perła oraz dwa 22-karatowe szmaragdy. W 1911 roku biżuterię tę zakupił amerykański finansista George Blumenthal.
Kontrowersje związane z pochodzeniem diamentu
Skąd te rozbieżności w losach Briolette of India? Sceptycy twierdzą, że historia o jego azjatyckim pochodzeniu została wymyślona tylko po to, aby podnieść wartość tego klejnotu. Diamenty pochodzące z indyjskiej kopalni Golconda są bowiem uważane za najwyższej klasy kamienie szlachetne dostępne na rynku. Klejnoty wydobyte w Afryce często uznaje się z kolei za mniej wartościowe. Często te uprzedzenia nie mają żadnego potwierdzenia w parametrach tych ozdób, ale mimo wszystko działają bardzo mocno. Dlatego też właściciele indyjskich błyskotek z reguły mogą liczyć na ich wyższą cenę niż sprzedający takie same ozdoby pochodzenia afrykańskiego.
Niejednoznaczne losy kamienia
Skoro cała historia tego klejnotu została zmyślona przez przedsiębiorczych sprzedawców, to skąd wiadomo, co tak naprawdę działo się z Briolette of India? To pytanie zadaje sobie wielu badaczy biżuterii. Zwolennicy teorii o jego indyjskim pochodzeniu uważają, że jest to najstarszy diament na świecie, starszy nawet od słynnego kamienia Koh-i-Noor. Został bowiem odnaleziony podczas wypraw krzyżowych między rokiem 1122 a 1200. Zgodnie z Baburnamą, czyli zapiskami cesarza Babur, pierwszego z władców wielkiego indyjskiego rodu Mogołów, Koh-i-Noor wydobyto zaś ?dopiero? w 1295 roku.
Słynna właścicielka
Pierwszą znaną właścicielką Briolette of India była królowa Francji Eleonora Akwitańska. Dostała ona tę ozdobę od swojego małżonka, króla Ludwika VII. Stało się to najprawdopodobniej między 1137 rokiem a 1152, kiedy to nastąpił rozwód królewskiej pary. Następnie władczyni poślubiła księcia Normandii Henryka Plantageneta i w 1154 roku została koronowana na królową Anglii. Wtedy też zabrała diament do swojego nowego królestwa.
Królewskie prezenty
Po śmierci angielskiego władcy tron objął jego trzeci syn Ryszard, zwany później Ryszardem Lwie Serce. W spadku otrzymał również diament Briolette of India, który zabrał ze sobą na trzecią wyprawę krzyżową. Po śmierci króla klejnot zniknął na prawie 300 lat. Do dziś nie ustalono (lub nie wymyślono), co działo się z nim w tym czasie. Ponownie pojawił się dopiero pod koniec XVI wieku, za panowania króla Francji Henryka II. Ofiarował on ten kamień swojej kochance, Dianie de Poitiers. Została ona uwieczniona z tą biżuterią na jednym z portretów znajdujących się w królewskim pałacu w Fontainbleau w północnej Francji.
Po śmierci władcy jego małżonka, Katarzyna Medycejska, zmusiła Dianie de Poitiers do oddania sprezentowanych jej królewskich klejnotów i w ten sposób odzyskała między innymi diament Briolette of India. Wtedy ponownie słuch po nim zaginął, a kolejne informacje o nim pojawiły się dopiero cztery wieki później.
?Prawdziwe? losy kamienia
Ci, którzy sceptycznie podchodzą do historii o indyjskim pochodzeniu tej słynnej ozdoby, uważają, że odkryto ją na początku XX wieku. W 1950 roku jej istnienie ogłosił zaś nowojorski jubiler Harry Winston. Twierdził on, że kupił ten klejnot od indyjskiego maharadży, ale nigdy nie podał szczegółów tej tajemniczej transakcji. Winston sprzedał Briolette of India żonie kanadyjskiego milionera, Dorothy Killam. 10 lat później kobieta zmarła, a nowojorczyk postanowił ponownie odkupić znajdujący się w jej majątku słynny diament. Od tamtej pory nie trafił on ponownie na sprzedaż, dlatego najprawdopodobniej nadal znajduje się w posiadaniu rodziny Winstona.
Charakterystyka klejnotu
Masa tego bezbarwnego diamentu to 90,38 karata, zaś jego kolor sklasyfikowano jako D. Czystość Briolette of India nie została niestety dotychczas określona, ale jego szlif wskazuje na to, że jest ona bardzo wysoka. Tylko najlepszej jakości diamentom był bowiem nadawany kształt briolette ? a wszystko to ze względu na większe uwydatnienie wnętrza kamieni. Powinno ono być nieskazitelne, ponieważ wszelkie zanieczyszczenia byłyby widoczne jak na dłoni.
Najczystszy z czystych
Skoro barwa Briolette of India została określona klasą D, to znaczy, że jest to niezwykle rzadki diament typu IIa. Kamienie tego rodzaju nazywa się najczystszymi z czystych, ponieważ mają one doskonałą przejrzystość i nie zawierają żadnych odkształceń bądź też zanieczyszczeń chemicznych ? zarówno na zewnątrz, jak i wewnątrz. Powodujące je pierwiastki (takie jak azot, bor czy wodór) nadają również klejnotom określony kolor, dlatego idealnie czyste brylanty są także całkowicie bezbarwne. Stanowią one zaledwie 1,2% wszystkich naturalnie występujących diamentów na świecie, dlatego uznaje się je za wyjątkowo rzadkie i najbardziej cenione. Briolette of India z pewnością jest więc unikatowy, bez względu na to, jakie naprawdę były jego losy.
Zarówno kolor, jak i kształt tego diamentu wyglądają wprost magicznie ? nic więc dziwnego, że został on tak nazwany. O ile jednak nazwa tej słynnej ozdoby wydaje się jednoznaczna, o tyle pozostałe informacje z nią związane od lat okryte są tajemnicą. Zobacz, jakie sekrety skrywa ten intensywnie niebieski klejnot.
W złotej oprawie
Po raz pierwszy świat dowiedział się o istnieniu tego kamienia szlachetnego dopiero w 2001 roku. Stało się to dzięki firmie Christie?s, której powierzył go anonimowy właściciel, aby sprzedać ozdobę podczas aukcji o nazwie „Simply Blue” Sale 1289. Odbyła się ona w Genewie w dniu 13 listopada, a specjalnie na tę okazję Blue Magic został osadzony w imponującym pierścieniu wykonanym z najwyższej klasy białego złota i otoczony po bokach dwoma mniejszymi, przezroczystymi diamentami.
Niespodziewana zmiana
Przed genewską aukcją specjaliści szacowali, że pierścionek z kamieniem Blue Magic osiągnie cenę około 5-6 milionów dolarów. Ostatecznie jednak nie doszło do sprzedaży, ponieważ właściciel klejnotu postanowił wycofać swoją ofertę. Od tego czasu nigdy jej nie ponowił, a więc do dziś nie wiadomo, ile kolekcjonerzy zapłaciliby za tę słynną ozdobę. Jeśli zaś nie sprzedał jej poza aukcją, to nadal pozostaje ceniącym swoją prywatność posiadaczem jednego z najsłynniejszych i być może najcenniejszych kamieni szlachetnych na świecie.
Tajemnice Blue Magic
Początkowe losy tego unikatowego klejnotu nie są znane. Podobnie jest z krajem pochodzenia, kopalnią, w której go wydobyto, datą odkrycia bądź też pierwszymi właścicielami. Nie wiadomo również, kto dokonał obróbki jubilerskiej tej ozdoby. Specjaliści zakładają jednak, że skoro pojawiła się ona na aukcji w Genewie dopiero na początku XXI wieku, to nie mogła zostać wydobyta wcześniej niż w XX wieku.
Indyjski początek niebieskich diamentów
Miejsce odkrycia Blue Magic ? a więc kraj i kopalnię ? można określić na podstawie wyglądu tego klejnotu, ponieważ źródła, w których produkuje się niebieskie diamenty, są naprawdę nieliczne. Ich najbardziej znanym miejscem wydobycia była dawniej kopalnia Kollur znajdująca się w południowo-środkowym regionie Indii, w stanie Andhra Pradesh i w pobliżu słynnego fortu zlokalizowanego na granitowym wzgórzu ? Golkondy. To źródło kamieni szlachetnych zostało odkryte na początku XVI wieku i szybko stało się jednym z najpopularniejszych miejsc ich wydobycia na świecie. W 1642 roku działało tam około 20 kopalni pracujących na najwyższych obrotach i zatrudniających ponad 60 000 osób.
Detronizacja Indii
Obecnie to nie azjatycki kraj jest liderem w wydobyciu niebieskich diamentów ? indyjskie złoża zostały bowiem całkowicie wyczerpane. Najwięcej klejnotów o takiej barwie produkuje się teraz w Afryce, a pozycję lidera zajmuje bez wątpienia kopalnia Premier w Transwalu, w RPA. Uważa się więc, że skoro Blue Magic został odkryty dopiero w XX wieku, to pochodzi on najprawdopodobniej właśnie z tego źródła.
Doskonały kolor
Barwa tego kamienia szlachetnego została sklasyfikowana jako ?fancy vivid blue?. Występuje ona w przyrodzie niezwykle rzadko, podobnie jak same niebieskie diamenty. Blue Magic jest więc najlepszym z najrzadziej spotykanych zjawisk na świecie. To klejnot typu IIb, a taki rodzaj to mniej niż 0,1% wszystkich naturalnie występujących diamentów na Ziemi. Jest więc o wiele bardziej wartościowy i ceniony wśród kolekcjonerów biżuterii oraz kamieni szlachetnych.
Najrzadszy typ diamentów
Klejnoty typu II nie zawierają w swojej strukturze atomów azotu lub mają ich bardzo małe, niewykrywalne ilości. Zostały podzielone na dwie podgrupy: IIa oraz IIb. Te pierwsze są wolne nie tylko od azotu, lecz także od wszelkich innych zanieczyszczeń chemicznych wywołanych np. obecnością boru czy wodoru. Dzięki temu są całkowicie bezbarwne, a ich odcień jest klasyfikowany jako od D do F. Stanowią też 1-2% wszystkich naturalnie występujących diamentów.
Z kolei kamienie szlachetne typu IIb są wolne od azotu, ale jednocześnie zawierają śladowe ilości boru, czyli pierwiastka, który nadaje im ten wyjątkowy niebieski kolor.
Charakterystyka Blue Magic
W dniu 19 czerwca 2001 roku diament ten został przebadany przez specjalistów z jednego z najsłynniejszych laboratoriów gemmologicznych na świecie ? GIA (Gemmological Institute of America). W certyfikacie kamienia znalazły się takie informacje, jak jego szlif (gruszka), masa (12,02 karata) czy też kolor (?naturally colored fancy vivid blue?). Czystość klejnotu sklasyfikowano jako VVS-2, nieznacznie niższą niż ?internally flawless? (bez skaz wewnętrznych). Dokładnie go również zmierzono, a jego wymiary to 21,42 x 11,61 x 7,76 mm.
Pozycja wśród najlepszych
Jeśli chodzi o rozmiar naturalnych kamieni szlachetnych, to Blue Magic znajduje się na 23. miejscu na liście najsłynniejszych niebieskich diamentów na świecie. Biorąc zaś pod uwagę szlif klejnotów, jest on ósmym co do wielkości, który został oszlifowany w kształt gruszki. Przed nim na liście znalazły się zaś takie błyskotki, jak Tereschenko, Graff Imperial Blue, Cornflower Blue, Transvaal Blue, Graff Blue Ice, Blue Empress i Brunswick Blue. Jak widać, w nazwie niemal każdego z nich została podkreślona najważniejsza cecha charakterystyczna tych kamieni ? ich unikatowy niebieski odcień.
Blue Magic najprawdopodobniej jest również czwartym największym na świecie diamentem w kolorze fancy vivid blue. Znajduje się więc w ścisłej czołówce, zaraz za klejnotami Blue Heart, Heart of Eternity oraz Sam Abram.
Rekordowe aukcje
Podczas sprzedaży niebieskich diamentów często bite są kolejne cenowe rekordy. Tak było w 8 października 2007 roku, kiedy to zaledwie 6,04-karatowy klejnot, który nawet nie posiadał własnej nazwy, został sprzedany za 7 980 000 dolarów. Tym samym nowy właściciel zapłacił za każdy karat tej ozdoby rekordowe 1,32 miliona dolarów! Kolejnym wielkim wydarzeniem była sprzedaż niebieskiego kamienia Blue Moon. 11 listopada 2015 roku miliarder z Hong Kongu zapłacił za niego 48,4 miliona dolarów. Te przykłady pozwalają zakładać, że sprzedaż Blue Magic również byłaby spektakularna
Ten unikatowy, 30,62-karatowy diament w szlifie serca z pewnością podbije serce każdej wielbicielki ekskluzywnej biżuterii i wszystkich kolekcjonerów naturalnych kamieni szlachetnych. Posiada aż trzy nazwy, a jego historia rozgrywała się w ciągu ponad 100 lat na czterech kontynentach. Dowiedz się, jak to się stało oraz jakie jeszcze ciekawe informacje są związane z tym klejnotem o głębokiej niebieskiej barwie.
Pochodzenie Blue Heart
W przeciwieństwie do wielu innych znanych kamieni szlachetnych losy Blue Heart okazały się łatwe do ustalenia. Stało się tak za sprawą badań Narodowego Muzeum Historii Naturalnej Smithsonian Institution w Waszyngtonie. Zanim jednak je przeprowadzono, wątpliwości wzbudzało pochodzenie tego klejnotu. Jedni specjaliści uważali, że został on wydobyty w Republice Południowej Afryki, podczas gdy inni jako miejsce jego odkrycia wskazywali Indie, ponieważ losy wielu słynnych kamieni szlachetnych miały tam swój początek. Ta teoria była jednak mniej prawdopodobna, ponieważ na początku XX wieku większość najbardziej znanych indyjskich kopalni diamentów już nie funkcjonowała.
Naukowcy z Narodowego Muzeum Historii Naturalnej w Smithsonian Institution rozwiali wątpliwości dotyczące pochodzenia Blue Heart. Przeanalizowali archiwa spółki De Beers i odnaleźli w nich dowody potwierdzające, że klejnot został wydobyty w listopadzie 1908 roku w kopalni Premier w RPA. Przed oszlifowaniem jego masa wynosiła aż 100,5 karata. Następnie powierzono go francuskiej firmie Atanik Ekyanan of Neuilly zajmującej się obróbką kamieni szlachetnych, aby jej specjaliści przycięli go i oszlifowali do kształtu serca. Po tych zabiegach diament został zakupiony przez markę Cartier, a jej specjaliści umieścili go w biżuterii o nazwie Lily of the Valley.
Różne nazwy słynnego klejnotu
Pochodzenie nazwy tego pięknego kamienia wydaje się oczywiste ? w końcu Blue Heart to nic innego, jak niebieskie (kolor diamentu) serce (jego szlif). Ze względu na połączenie tych cech charakterystycznych klejnot ten jest uważany przez wielu za najpiękniejszy o takim kształcie. Zdarza się też, że mylnie określa się go mianem ?Eugenie Blue? ? od imienia cesarzowej Francji i małżonki Napoleona III ? Eugenie. W rzeczywistości jednak żyjąca w XIX wieku i panująca w latach 1852-1870 władczyni nie mogła być posiadaczką słynnego diamentu, odkrytego dopiero w 1908 roku. A zatem jedyne francuskie motywy w historii Blue Heart dotyczą jego obróbki jubilerskiej.
Argentyńska właścicielka
Blue Heart zwykło się również nazywać mianem ?Unzue?, ponieważ jedną z jego pierwszych właścicielek była pochodząca z Argentyny i nosząca takie nazwisko kolekcjonerka biżuterii. Po 43 latach posiadania tej słynnej ozdoby rodzina pani Unzue postanowiła sprzedać Blue Heart i wtedy zaczęto jako drugą jego nazwę podawać właśnie to nazwisko.
Nowa oprawa
Argentyńska kolekcjonerka zakupiła diament od firmy Cartier w 1910 roku, czyli dwa lata po jego odkryciu. W 1953 roku rodzina Unzue sprzedała klejnot marce Van Cleef & Arpels. Jej specjaliści zdemontowali dotychczasową oprawę kamienia i umieścili go w naszyjniku, w którym otoczyło go 25 mniejszych, bezbarwnych lub białych brylantów. Po tych zabiegach biżuteria została wyceniona na 300 000 dolarów i sprzedana anonimowemu europejskiemu kolekcjonerowi.
Niezwykle hojny prezent
W 1959 roku oprawa Blue Heart ponownie zmieniła swój wygląd. Stało się tak za sprawą jubilera Harry?ego Winstona, który nabył diament a następnie postanowił osadzić go w pierścionku wykonanym z platyny. Tak zmienioną ozdobę zakupiła w 1960 roku Marjorie Merriweather Post, amerykańska ekonomistka i założycielka firmy General Foods Inc. Była ona posiadaczką tego kamienia przez cztery lata, aż w 1960 roku postanowiła podarować go waszyngtońskiemu Narodowemu Muzeum Historii Naturalnej Smithsonian Institution.
Jaka jest wartość tego klejnotu?
Wielbiciele kolorowych naturalnych kamieni szlachetnych do dziś mogą podziwiać klejnot Blue Heart w Waszyngtonie. Znajduje się on w Janet Annenberg Hooker Hall of Geology, Gems, and Minerals. Muzeum nie planuje jego sprzedaży, dlatego nie wiadomo, jaką wartość osiągnąłby on dzisiaj. Biorąc jednak pod uwagę wynik listopadowej genewskiej aukcji, na której niebieski, 12,3-karatowy diament Blue Moon został sprzedany za rekordową kwotę 48,4 miliona dolarów, Blue Heart również mógłby zostać zakupiony za imponującą sumę.
Charakterystyka diamentu
Blue Heart jest 30,62-karatowym klejnotem o niezwykle romantycznym i doskonale wykonanym szlifie serca. Według laboratorium gemmologicznego GIA kolor tego kamienia to fancy deep blue, a jego czystość specjaliści sklasyfikowali jako VS-2. Jest też niezwykle rzadką ozdobą typu IIb. Do tej grupy należą wszystkie naturalne diamenty o niebieskiej barwie. Stanowią one jednak znacznie mniej niż 0,1% wszystkich klejnotów tego rodzaju wydobywanych na całym świecie. Są tez wolne od azotu lub zawierają tylko śladowe, niemal niewykrywalne ilości tego pierwiastka. W ich strukturze znajdują się za to atomy boru, który nadaje tym kamieniom szlachetnym niebieską barwę. Sprawia również, że stają się one półprzewodnikami, podczas gdy diamenty w pozostałych kolorach nie mają zdolności przewodzenia prądu.
Rzadki symbol miłości
Niebieskie diamenty są także niezwykle rzadko spotykane, a jednocześnie wyjątkowo pożądane na rynku jubilerskim. Dlatego też każdy z nich ma bardzo wysoką wartość, a specjaliści od lat zastanawiają się, za jaką sumę zostałby sprzedany Blue Heart. Jeśli chodzi o rozmiar tej słynnej ozdoby, to ma ona 20,01 mm szerokości, 19,99 mm wysokości i 11,89 mm głębokości. Dzięki temu jest 11. największym niebieskim diamentem na świecie. Został on poddany obróbce w Paryżu na przełomie roku 1909 i 1910. Jest również wyjątkowy nie tylko ze względu na barwę, lecz także na kształt, ponieważ bardzo rzadko błękitne klejnoty szlifuje się i przycina w serce. Oprócz Blue Heart odnotowano dotychczas tylko trzy kamienie o masie ponad 10 karatów i o takim szlifie. Są to 27,64-karatowy Heart of Eternity, 203,4-karatowy Millennium Star oraz 13,78-karatowy Begum-blue. Można więc powiedzieć, że klejnot ten to unikat na skalę światową.