Comments
Mały, ale bardzo cenny. Tak, w kilku słowach, można opisać kryształ Pumpkin Diamond (Diamentowa Dynia). Kamień, znaleziony w Republice Środkowoafrykańskiej, waży po oszlifowaniu 5,54 karata i jest wyceniany na trzy miliony dolarów. Ostatni raz widziany był publicznie w 2003 na wystawie w Smithsonian Institution. Rok wcześniej diament zdobił pierścionek, w którym Halle Berry odbierała Oskara dla najlepszej aktorki.
Najbardziej niezwykły w tym diamencie jest jego pomarańczowy kolor, któremu zawdzięcza swoją nazwę. Barwę kryształu Amerykański Instytut Gemologiczny (GIA) określa jako „intensywnie żywo-pomarańczową”. Eksperci z GIA zwracają uwagę na jasny odcień i wyjątkową intensywność koloru.
Pumpkin Diamond został znaleziony w 1997. Jedna z wersji mówi o wykopaniu kamienia w kopalni, druga opowiada o rolniku, który znalazł twardą, brązową i połyskującą bryłkę. Z Republiki Środkowoafrykańskiej kamień trafił do RPA, gdzie na jego ślad natrafił amerykański handlarz diamentów i jubiler William Goldberg. Po oszlifowaniu diament ujawnił niezwykły, intensywnie pomarańczowy kolor. Takie kryształy, bez żadnych dodatkowych zabarwień, są określane mianem „ognistych” i występują jeszcze rzadziej niż niebieskie, czy różowe diamenty.
Kamień został wystawiony na aukcję Sotheby’s w Halloween w roku 1997. I właśnie wtedy został ochrzczony mianem Dyni (która jest warzywem jednoznacznie kojarzonym w USA z Świętem Duchów). Amerykański dom jubilerski Harry Winston kupił diament za ponad 1,3 miliona dolarów. Jubilerzy Winstona umieścili go w pierścionku między dwoma innymi, mniejszymi białymi diamentami w kształcie półksiężyców.
To ten pierścionek miała na małym palcu lewej ręki aktorka Halle Berry podczas oskarowej nocy w roku 2002. Uwagę obserwatorów podczas tego wieczoru przykuwała nie tylko odważna, prześwitująca kreacja, czy mocne przemówienie przy odbieraniu nagrody. Jasny, pomarańczowy diament był gwiazdą tego wieczoru.
W roku 2003 kamień, już nie jako część pierścionka, był częścią wystawy Smithsonian „Przepych diamentów”. W katalogu był opisywany jako „wyjątkowy pomarańczowy diament, bez brązowych odcieni. Pumpkin Diamond jest czysto pomarańczowy, o intensywnej, żywej barwie. Jest jednym z największych kamieni o tak niezwykłym zabarwieniu”. Według nieoficjalnych informacji w 2005 roku kamień został kupiony przez nieznanego nabywcę.
Diament The President Vargas (prezydent Vargas) to ważący 48,26 karata kamień o szlifie szmaragdowym, który powstał z cięciu ponad 726-karatowego kryształu znalezionego w 1938 roku w Brazylii. Wszystkie diamenty, powstałe po obróbce oryginalnego kamienia, mają najwyższą w skali 4C barwę D. Prawdopodobnie wszystkie należą do diamentów typu IIa, czyli kamieni o doskonałej strukturze, pozbawionych zanieczyszczeń atomami azotu.
Diamenty nazwano na cześć Getulio Vargasa, polityka, który był prezydentem Brazylii w momencie, gdy odnaleziono kamień. Co ciekawe, Vargas, który rządził Brazylią przez rekordowe piętnaście lat, jest nazywany w swoim kraju „Ojcem Ubogich” za reformy, które poprawiły sytuację chłopstwa i robotników.
Olbrzymi kryształ został znaleziony w osadach rzeki San Antonio, w pobliżu miejscowości Coromandel, w stanie Minas Gerais. Połyskujący diament przykuł uwagę dwóch kopaczy diamentów (zwanych garimpeiros) Joaquima Venancio Tiago i Manoela Miguela Dominguesa. Według innej wersji, szczęściarzami byli dwaj rolnicy, którzy podróżowali wzdłuż rzeki. W momencie znalezienia diament był czwartym co do wielkości surowym kamieniem tak wysokiej klasy i największym diamentem znalezionym w pokładach aluwialnych na świecie.
Kamień szybko zmieniał ręce i zyskiwał na wartości. Pierwsi sprzedawcy dostali od lokalnego handlarza diamentami tylko 56 tysięcy dolarów. Kolejny kupiec, którym była holenderska korporacja handlująca diamentami, musiał wyłożyć już 235 tysięcy dolarów. W końcu olbrzymi kamień zainteresował słynnego amerykańskiego jubilera Harry’ego Winstona, który przyjechał osobiście obejrzeć kamień w banku w Amsterdamie. Według Amerykańskiego Instytutu Gemologicznego Winston zapłacił za diament 600 tysięcy dolarów. Brytyjska korporacja ubezpieczeniowa Lloyds, w której jubiler wykupił polisę transportową, wyceniła go na 750 tysięcy dolarów.
Szlifierze w pracowni Harry’ego Winstona przez kilka miesięcy szykowali się do cięcia i szlifowania olbrzymiego znaleziska. Rozważano między innymi podzielenie go na dwa, lub trzy duże diamenty, ale ostatecznie wygrała opcja rozłupania Vargasa na kilkanaście małych, ale za to wyjątkowo czystych kryształów. Najpierw odcięto ze szczytu fragment o wadze ponad 20 karatów, któremu ostatecznie nadano formę 10,55-karatowego diamentu o szlifie gruszki. Resztę podzielono na 29 mniejszych części, z których największa, o szlifie szmaragdowym, waży 48,26 karatów i to ona nosi teraz nazwę the President Vargas.
Największy kamień kilka razy zmieniał właścicieli. Najpierw, w 1944 roku Winston sprzedał diament żonie Roberta W. Windfohra, teksańskiego magnata naftowego i ranczera. W 1958 roku Winston odkupił kamień, który po przeszlifowaniu stracił ponad cztery karaty, ale zyskał najwyższą klasę czystości. Diament potem trafił do anonimowego nabywcy, a obecnie jest w kolekcji Roberta Mouawada, libańskiego jubilera, którego rodzina stworzyła jeden z największych na świecie zbiorów biżuterii i drogich kamieni. W kolekcji Mouawada jest także inny, mniejszy kamień wycięty z oryginalnego Vargasa. Diament o nazwie Vargas IV waży 27,33 karaty i został zakupiony na aukcji Sotheby’s za ponad 780 tysięcy dolarów. Zdobi imponującą bransoletę wysadzaną białymi i czarnymi diamentami o szlifie brylantowym.
Jeśli interesują Cię oryginalne pierścionki zaręczynowe na indywidualne zamówienie zapraszamy do zapoznania się z naszą ofertą dostępną na stronie https://www.michelson.pl/bizuteria-na-zamowienie
Kamień znany jako „The Portuguese” albo „Portuguese Diamond” (Portugalczyk, Diament Portugalski) to duży kamień, o ośmiokątnym szlifie szmaragdowym. Nazwę Portugalczyk nadał mu znany, amerykański jubiler Harry Winston, który kupił go na początku XX wieku od celebrytki, tancerki Peggy Hopkins Joyce, a potem odsprzedał ostatecznemu właścicielowi – Smithsonian Institution – w zamian za mniejsze diamenty o łącznej wadze 3800 karatów.
Pochodzenie
Według przekazów i legend kamień miał zostać wydobyty w XVIII wieku w Brazylii i następnie wejść w skład portugalskiej kolekcji insygniów koronacyjnych. Niestety, żadne wiarygodne źródła nie potwierdzają tych pogłosek. Diament prawdopodobnie został w wydobyty w kopalni Premier Mine w RPA na początku XX wieku. Następnie został sprzedany przez kopalnię i pierwsze wiarygodne zapisy dotyczące tego kamienia pojawiają się w momencie, gdy wszedł w posiadanie znanej amerykańskiej firmy jubilerskiej Black, Starr and Frost. Kamień ważył wtedy 150 karatów i miał szlif Cushion.
To właśnie tam zakupiła diament Peggy Hopkins Joyce, tancerka i aktorka znana przede wszystkim z małżeństw z bogaczami. Za Portugalczyka zaoferowała naszyjnik z pereł wart 350 tysięcy dolarów i 23 tysiące dolarów w gotówce. Na zlecenie celebrytki kamień zyskał szlif Asscher (co spowodowało zmniejszenie wagi diamentu do 127,1 karata) i został oprawiony w naszyjnik typu choker.
W latach 40-tych XX wieku kamień był wielokrotnie prezentowany na różnych wystawach w Stanach Zjednoczonych jako „największy diament w szlifie szmaragdowym”. Ostatecznie trafił w 1951 do jubilera Harry’ego Winstona i został częścią jego kolekcji „Królewskich Klejnotów”.
W roku 1963 kamień odkupiła grupa amerykańskich muzeów państwowych Smithsonian Institution. Obecnie kamień jest prezentowany w Narodowym Muzeum Historii Naturalnej w Waszyngtonie i jest „perłą” kolekcji diamentów. Wstęp do tego muzeum jest bezpłatny!
Słynna właścicielka
Peggy Hopkins Joyce, która urodziła się jako Marguerite Upton, znana była przede wszystkim z licznych małżeństw z bogaczami, głośnych romansów, zamiłowania do wystawnego stylu życia, no i do drogich kamieni.
Joyce, wtedy jeszcze Upton, w wieku piętnastu lat uciekła z domu z cyrkowym artystą występującym na rowerze. Szybko porzuciła cyklistę na rzecz bogacza Everetta Archera Jr., który po sześciu miesiącach małżeństwa unieważnił związek, gdy zorientował się, że poślubił nieletnią. Potem jeszcze wychodziła za mąż sześć razy – za znanego prawnika, przedsiębiorcę zajmującego się handlem drewnem (J. Stanley Joyce – po nim zatrzymała nie tylko część majątku, ale też nazwisko), czy paryskiego playboya i multimilionera Henriego Leteliera.
Joyce była źródłem sensacji, skandali i zgorszenia. W 1920 roku wydała na zakupy w czasie jednego tygodnia milion dolarów. Wywiadów udzielała w półprzeźroczystych halkach, a w 1926 roku drugi film z jej udziałem doprowadził do uchwalenia w stanie Wisconsin przepisów, które umożliwiały cenzurowanie filmów. W książce „Mężczyźni, małżeństwa i ja” tłumaczyła innym kobietom, że „prawdziwa miłość to ciężka bransoleta z diamentami, najlepiej taka z metką”.
Oprócz Diamentu Portugalskiego, który Joyce kupiła w 1928, celebrytka była właścicielką dużej kolekcji bardzo drogich kamieni. W momencie rozwodu ze Stanley’em Joycem jej kamienie były warte 1,4 miliona dolarów, a kolejne małżeństwa i romanse powiększały zbiory. Sam Walter Chrysler (producent samochodów tej marki) miał jej podarować klejnoty o wartości ponad 2 milionów dolarów, w tym naszyjnik z 134-karatowym diamentem wartym ponad pół miliona dolarów.
Ostatni mąż Peggy Hopkins Joyce był skromnym urzędnikiem bankowym, którego bogata dama z nowojorskiego towarzystwa poznała przy bankowym okienku i spędziła z nim ostatnie lata życia.
Opis kamienia
The Portuguese waży 127,1 karatów i jest największym fasetowanym diamentem w kolekcji Smithsonian. W świetle ultrafioletowym kamień świeci jasno-niebieskim światłem.
W roku 1997 Amerykański Instytut Gemologiczny (GIA) ocenił barwę Portugalczyka jako M (kolor jasnobrązowo-żółty), a czystość jako VS-1 (bardzo małe wrostki, inkluzje).
W dziennym świetle, albo ciepłym sztucznym oświetleniu kamień nie jest całkowicie przezroczysty. To skutek silnej, niebieskawej fluorescencji. Gdyby nie to zjawisko to diament wydawałby się żółtawy.
Kamień ten był trzykrotnie poddawany obróbce jubilerskiej, odwiedził cztery różne kontynenty i mimo że brytyjska rodzina królewska nie zdecydowała się na jego zakup, to i tak znalazł się w posiadaniu XX-wiecznych władców. Poznajcie losy doskonale przezroczystego diamentu Porter Rhodes.
Pochodzenie nazwy klejnotu
Słynny kamień zawdzięcza swoją nazwę XIX-wiecznemu amerykańskiemu poszukiwaczowi diamentów. To właśnie Amerykanin Porter Rhodes ogłosił bowiem, że w lutym 1880 roku w kopalni znajdującej się w Republice Południowej Afryki, w okolicach Kimberley, wydobyto duży diamentowy samorodek o masie 153,5 karata. Wartość tego znaleziska mężczyzna wycenił wówczas na imponującą kwotę 200 tysięcy funtów.
Odkrycie unikatowego samorodka
Słynny poszukiwacz polecił wcześniej swoim współpracownikom, aby zawsze zachowywali tajemnicę i nie rozgłaszali wieści o żadnych cennych znaleziskach do czasu, aż trafią one do rąk Rhodesa. Tak stało się również tym razem – naczelny zarządca kopalni długo czekał na swojego zwierzchnika, aby poinformować go o nowym odkryciu. Kiedy Rhodes spotkał mężczyznę, od razu wiedział, że tego dnia wydarzyło się coś ważnego. Już sam uśmiech zarządcy zdradził, że wydobyty rano imponujących rozmiarów biały kamień może być wart prawdziwą fortunę.
Wystawa w szczytnym celu
Świat dowiedział się o tym cennym znalezisku dopiero cztery miesiące po tym, jak znalazło się ono w posiadaniu Rhodesa. Postanowił on zorganizować w domu przyjaciela wystawę, na której został zaprezentowany ten imponujący kamień. Każdy, kto chciał go zobaczyć na własne oczy, musiał zapłacić jednego funta za wstęp na to wydarzenie. W ciągu zaledwie kilku godzin zgłosiło się 500 osób, które chciały znaleźć się jak najbliżej cennego klejnotu. Uzbierane 500 funtów przeznaczono natomiast na finansowe wsparcie dla szpitala znajdującego się na polach diamentowych.
Niekończące się porównania
Dom przyjaciela Rhodesa odwiedzali głównie inni handlarze biżuterii, którzy chcieli przyjrzeć się nowemu znalezisku i porównać je z diamentami, które sami mieli w posiadaniu. Wielu z nich przyniosło więc ze sobą swoje ulubione okazy, aby umieścić je obok świeżo wydobytego klejnotu i sprawdzić w ten sposób jego kolor, wielkość oraz czystość. Ku zaskoczeniu gości, Porter Rhodes okazał się jaśniejszy od wszystkich innych kamieni przyniesionych tego dnia. To również utwierdziło amerykańskiego poszukiwacza w przekonaniu, że nowa ozdoba musi mieć wyjątkową wartość oraz unikatowe cechy charakterystyczne.
Wymarzony nowy właściciel
W styczniu 1881 roku Rhodes opuścił Republikę Południowej Afryki i wyjechał z nowym diamentem do Wielkiej Brytanii, aby znaleźć mu iście królewskiego właściciela. W Londynie został przedstawiony kustoszowi klejnotów koronnych Colonelowi Gawlerowi, a ten polecił go królowej Wiktorii. Zachwyciła się ona pięknem tego imponującego kamienia i upewniła się, czy rzeczywiście pochodzi on z RPA. W tamtych czasach panowało bowiem błędne przekonanie, że ozdoby wydobywane na południu Afryki mają żółtawy odcień i nie są brylantami najwyższej wartości. Ku zdumieniu królowej Rhodes potwierdził pochodzenie diamentu, ale finalnie nie udało mu się przekonać rodziny królewskiej do dokonania zakupu.
Droga z Wielkiej Brytanii do Indii…
Po nieudanej próbie sprzedaży na brytyjskim dworze Rhodes wrócił do Londynu i zorganizował wystawę na Bond Street, aby tam znaleźć nowego nabywcę cennej ozdoby. Przedstawiciel angielskich kupców diamentów zaoferował za nią 60 tysięcy funtów, ale amerykański poszukiwacz nie zgodził się na transakcję, argumentując, że wartość klejnotu zdecydowanie przekracza 200 tysięcy funtów. Właśnie wtedy postanowił też go oszlifować i w ten sposób zwiększyć szanse na sprzedaż w dobrej cenie. Przekształcono go więc w 73-karatowy kamień, który zakupiła słynna firma jubilerska Jerwood and Ward of London. W Amsterdamie jej szlifierze ponownie poddali klejnot obróbce jubilerskiej, dzięki czemu powstał 56,6-karatowy diament w szlifie asscher. Pod taką postacią nabył go indyjski maharadża z Indore, Tukojirao Holkar III.
…i z powrotem do Wielkiej Brytanii…
W 1925 roku w Indiach wybuchł skandal, w który zamieszany był właściciel Portera Rhodesa. Oskarżono maharadżę, że zlecił on morderstwo jednej z tancerek ze swojego pałacu. Brytyjskie władze kolonialne potraktowały ten zarzut bardzo poważnie i skłoniły Tukojirao Holkara III do abdykacji. Władca uległ naciskom i zrzekł się tytułu, a następnie rozpoczął wyprzedawanie swojej kolekcji kamieni szlachetnych. Około roku 1930 sprzedał również Portera Rhodesa, a nowym nabywcą okazał się Hugh Grosvenor, drugi książę Westminsteru. Klejnot ponownie trafił więc do Wielkiej Brytanii.
…a następnie do Stanów Zjednoczonych
Grosvenor był zapalonym kolekcjonerem oraz wielbicielem diamentów, ale nie cieszył się nowym zakupem długo. Wkrótce Porter Rhodes ponownie zmienił bowiem właściciela i został przewieziony do Stanów Zjednoczonych. To właśnie tam przez trzy dekady XX wieku był w posiadaniu wpływowej rodziny amerykańskiej. Następnie, w 1987 roku, klejnot trafił do pokaźnej kolekcji należącej do Laurence’a Graffa. Założyciel słynnej firmy jubilerskiej Graff Diamonds of London ponownie zajął się obróbką jubilerską Portera Rhodesa: przyciął go do masy 54,04 karata i umieścił w centralnym miejscu platynowego pierścienia. W takiej postaci kamień zachował się do dziś.
Charakterystyka Portera Rhodesa
Po obróbce jubilerskiej masa tego imponującego samorodka mocno się zmniejszyła – jak już wspomnieliśmy, oszlifowany klejnot może bowiem poszczycić się „zaledwie” ponad 54 karatami. Ponadto kolor tego diamentu został sklasyfikowany jako D, a jego czystość to IF (internally flawless, czyli wewnętrznie bez skazy). Porter Rhodes ma też niezwykle elegancki, kwadratowy szlif asscher. Szczególnie upodobali go sobie wielbiciele stylu art deco, obecnie zaś jest on rzadko spotykany, a co za tym idzie – wyjątkowo wysoko ceniony.
Typ diamentu
Porter Rhodes jest klejnotem całkowicie bezbarwnym, dlatego uznaje się go za kamień typu IIa. Ozdoby takie stanowią zaledwie 1-2% wszystkich naturalnych diamentów wydobywanych na całym świecie. Są one doskonale czyste zarówno pod względem chemicznym, jak i strukturalnym, ponieważ taki kryształ nie zawiera w sobie żadnych odkształceń czy też pierwiastków chemicznych (np. azotu) odpowiedzialnych za kolor kamieni szlachetnych. Nie bez powodu klejnoty typu IIa (a więc i Portera Rhodesa) nazywa się najczystszymi z czystych.