Tradycje zaręczynowe na Świecie | Blog Michelson Diamonds

Previous Next

Tradycje zaręczynowe na Świecie

Tradycje zaręczynowe w Indiach

6 września, 2018

Można powiedzieć, że ile religii w Indiach, tyle tradycji zaręczynowych. Nie byłoby to jednak do końca prawdą, ponieważ ceremonia zaręczyn różni się nawet w poszczególnych stanach tego kraju. Dowiedzcie się więc, jak zróżnicowane są poszczególne zwyczaje, ale także co jest ich elementem wspólnym oraz w czym są podobne do zaręczyn europejskich.

Bez ceremonii zaręczynowej ani rusz

Moment zaręczyn jest w hinduskiej kulturze niezwykle ważnym elementem ślubnej ceremonii. Nie wygląda on jednak jak romantyczne wyznanie miłości znane nam z amerykańskich filmów. W wydarzeniu tym biorą bowiem udział całe rodziny przyszłej panny młodej i jej wybranka. Jest ono pełne tradycyjnych rytuałów, bez których nie mogłoby dojść do kolejnego etapu, czyli ślubu.

Kiedy odbywa się spotkanie zaręczynowe?

Dawniej w kaście Radżputów spotkanie takie miało miejsce… zaraz po narodzinach dziecka płci żeńskiej! Ten pośpiech miał na celu zagwarantowanie dziewczynce odpowiedniego męża i uchronienie jej przed kontaktami z innymi mężczyznami, którzy mogliby ubiegać się o jej rękę. Obecnie nikt już aż tak się nie spieszy, ale zaręczynowe ceremonie wyglądają podobnie, jak dawniej. Różnią się jednak, jeśli mają miejsce w rodzinie chrześcijan, muzułmanów, hinduistów, ale także np. mieszkańców Kaszmiru czy też Pendżabu. Dlatego czasem ceremonia zaręczynowa oznacza oficjalnie ogłoszenie, że zakochani się zaręczyli, zaś innym razem jest to idealny moment na ustalenie dokładnej daty ślubu. Czas takiego wydarzenia również jest dość zróżnicowany – może ono odbyć się rok przed ślubowaniem albo nawet dzień lub dwa przed weselem.

Od czego zależy termin ceremonii zaręczynowej?

Data tego wydarzenia ma spory związek z religią, jaką wyznają przyszli nowożeńcy. W Indiach muzułmanie na ogół przestrzegają ślubnych zwyczajów opisanych w Koranie. Dlatego spotykają się na dzień przed weselem – wtedy właśnie rodzina pana młodego odwiedza dom panny młodej i przynosi jej upominki, takie jak ubrania, słodycze, owoce, ale także… suknię oraz biżuterię, którą kobieta założy w dniu ślubu. Następnie zakochani wymieniają się tradcyjnymi pierścieniami oraz deklarują zamiar wejścia w związek małżeński.

Chrześcijanie z kolei zaręczają się zacznie wcześniej – kilka miesięcy, a nawet lat przed ślubem. Następnie rodzice panny młodej organizują wesele i zapraszają na nie najbliższych przyjaciół oraz rodzinę. Brzmi znajomo, prawda? Jedyna różnica jest taka, że chrześcijańskie zapowiedzi są ogłaszane w Indiach nie tylko w kościele, do którego chodzi przyszła para młoda, lecz także w… lokalnych gazetach.

Ślubne tradycje hinduistów są już bardziej skomplikowane. Różnią się w zależności od grupy etnicznej oraz prowincji, którą zamieszkują zakochani. Wystarczy zapoznać się z kilkoma, aby zobaczyć, jak barwna i różnorodna jest tradycja zaręczynowa wyznawców tej religii:

Kaszmir

Oficjalna ceremonia zaręczynowa wśród społeczności zamieszkującej Kaszmir nosi nazwę „Kasamdry”. Data tego wydarzenia jest narzucana z góry i ustalana na podstawie zapisków z Kalendarza Kaszmirskiego. Następnie starsi z rodzin przyszłego pana młodego i panny młodej spotykają się w świątyni. Aby zaznaczyć czystość swoich intencji, obdarowują się kwiatami, a przyszli małżonkowie wymieniają pierścieniami. Następnie bliscy narzeczonej podają najbliższym jej narzeczonego tradycyjny pudding ryżowy „Var”. Po zakończeniu posiłku jest on także rozdawany dalszym krewnym oraz sąsiadom. Wtedy dopiero uważa się, że zaręczynowe formalności zostały dopełnione.

Pendżab

Zarówno w tradycji hinduskiej, jak i sikhijskiej ludności Pendżabu oficjalna ceremonia zaręczynowa nosi nazwę „Kurmai” lub „Shagan”. Może ona mieć miejsce na kilka dni lub nawet dzień przed ślubem i odbywa się w domu pana młodego lub w świątyn sikhijskiej, tzw. Gurudwarze. Rodzina panny młodej przychodzi tam z prezentami: ubraniami, słodyczami i suszonymi owocami. Następnie w praktyce sikhijskiej ojciec panny młodej daje przyszłemu zięciowi tradycyjne bransoletki o nazwie Kada, złoty pierścień oraz złote monety. Ten moment jest uważany za oficjalne przypieczętowanie zaręczyn.

Marwaris

W tej grupie etnicznej ceremonia zaręczynowa znana jest pod nazwą Mudha Tika. Rozpoczyna się odwiedzinami domu panny młodej przez rodzinę pana młodego. Przyszła synowa dostaje wtedy takie podarunki, jak kwiaty, słodycze, suszone owoce, ryż, cynamon, różne przedmioty wykorzystywane podczas obrzędów religijnych, ale także pierśconek z brylantem oraz strój i biżuterię, którą założy w dniu ślubu. Siostra panny młodej pomaga jej założyć tradycyjne ozdoby, a następnie przychodzi czas na prezenty dla pana młodego. Otrzymuje on od swoich przyszłych teściów pieniądze oraz biżuterię. Tę ostatnią pomaga mu założyć jego brat i w ten sposób zakochani stają się gotowi na oficjalną ceremonię zaślubin.

Gudźarat

Mieszkańcy tego stanu celebrują zaręczyny podczas ceremonii o nazwie Gol Dhana lub Gor Dhana. Panna młoda wraz z rodziną odwiedza rodzinny dom swojego wybranka i przynosi jego bliskim prezenty – pieniądze, ubrania i tradycyjne słodycze wykonane z kolendry i jaggery, czyli cukru trzcinowego. Zakochani ofiarowują sobie nawzajem pierścienie, otrzymują błogosławieństwo starszych członków rodziny, a następnie zajadają się przyniesionymi słodkościami.

Orisa

Ciekawe zaręczynowe zwyczaje mają miejsce w tym indyjskim stanie. Otóż ceremonia zaręczyn odbywa się tam… bez udziału przyszłych nowożeńców. Jedynie ich rodziny spotykają się w domu panny młodej, wymieniają pierścieniami, które będą nosić zakochani, a następnie ich ojcowie składają uroczystą przysięgę, że ich dzieci wstąpią w związek małżeński w wybranym dniu. Po tej części oficjalnej wszyscy zgromadzeni zaczynają zabawę połączoną z degustacją tradycyjnych lokalnych przysmaków.

W gronie najbliższych

Jak widać na podstawie powyższych przykładów, w Indiach ważne jest świętowanie w grupie. Przyszli państwo młodzi spędzają czas zaręczyn nie podczas romantycznej kolacji we dwoje, ale z całymi rodzinami, ponieważ obecność najbliższych jest równie istotna, co dwojga zakochanych (a nawet ważniejsza, tak jak w stanie Orisa). Często oboje otrzymują również pierścienie zaręczynowe, noszenie biżuterii z diamentem nie jest więc zarezerwowane tylko dla narzeczonej, tak jak na przykład w tradycji europejskiej. Nic dziwnego, wszak Indie to kraj, który od wieków słynął z produkcji najpiękniejszych i najsłynniejszych na świecie historycznych diamentów.

Tradycje zaręczynowe ludu Zulu

7 maja, 2018

Paweł Jaworski

0 Comments

Nie tylko afrykańskie wesela są barwne i pełne egzotycznych ceremonii, o których my, Europejczycy, nigdy nie słyszeliśmy. Podobnie jest z zaręczynami, w których w przypadku ludu Zulu biorą udział przyszli małżonkowie, ale także całe ich rodziny. Dowiedzcie się więc, jak to jest z gotowością do zamążpójścia młodej kobiety, w jaki sposób odbywają się zaręczynowe negocjacje i kiedy narzeczeni mogą spędzić ze sobą czas tylko we dwoje.

Oficjalna gotowość do zamążpójścia

Zgodnie z wielopokoleniową tradycją ludu Zulu, kiedy rodzina uzna, że kobieta jest już gotowa na zamążpójście, przed jej ojcem pojawia się poważne zadanie, bez którego nie będzie można wydać jej za mąż. Powinien on bowiem zorganizować wtedy specjalną ceremonię zaprezentowania jej wszystkim potencjalnym kandydatom na męża. Lokalna społeczność musi dowiedzieć się, że właśnie w tej rodzinie znajduje się panna na wydaniu. Nie jest to jednak traktowane jako „reklama” dziewczyny, mająca na celu znalezienie jak najatrakcyjniejszego narzeczonego. Taka ceremonia to raczej ważna formalność mówiąca o tym, że ojciec dał córce zielone światło, a cała jej rodzina uznała, że jest ona na tyle dorosła, aby rozpocząć nowe życie. Dopiero po tej ceremonii zainteresowani mężczyźni mogą rozpocząć starania o rękę kobiety.

Przedślubne negocjacje

Mogłoby się wydawać, że tak duża ingerencja rodziny odbiera dziewczynie Zulu prawo do decydowania o swoim ewentualnym małżeństwie. Nic bardziej mylnego. To ona ostatecznie podejmuje decyzję, czy wyjdzie za mężczyznę, który złożył jej taką propozycję. Dopiero po wyrażeniu zgody rozpoczyna się kolejny etap – negocjacje pomiędzy rodzinami przyszłych małżonków. Zulusi uważają bowiem, że kiedy kobieta wychodzi za mąż, to opuszcza własną rodzinę i staje się częścią rodziny męża. Dlatego podczas ceremonii ślubnych nieraz pojawia się nostalgiczny, smutny akcent – rodzina panny młodej wie, że właśnie bezpowrotnie ją „traci”. A zatem ten ród, który w ten sposób doznaje straty, musi otrzymać rekompensatę, czyli tak zwaną lobolę.

Odszkodowanie, ale też ubezpieczenie

Czego używa się jako loboli? Obecnie jest to ustalona z góry ilość pieniędzy. Dawniej, zgodnie z tradycją, było to 11 sztuk bydła. Uważano jednak, że im wyższy jest status społeczny ojca panny młodej, tym większą liczbę krów powinien on otrzymać jako lobolę. Przykładowo wodzowi wsi należałoby się 16 sztuk, ale członkowi rodziny królewskiej nawet 100. Przedstawiciele obu rodzin muszą więc ustalić, ile bydła dostanie ojciec panny młodej. Podarunek ten pełni również taką samą funkcję, jaką setki lat temu w Europie miał pierścionek zaręczynowy. Jest swoistym finansowym zabezpieczeniem kobiety na wypadek śmierci jej wybranka lub odwołania ślubu z jego winy. Lobola to także potwierdzenie dla ojca kobiety, że przyszły zięć otoczy ją odpowiednią opieką.

A co z rodziną pana młodego?

Kolejnym nie do końca trafnym spostrzeżeniem może się okazać to, że rodzina pana młodego musi porządnie się wykosztować, aby mógł on zyskać żonę. I choć rzeczywiście wydadzą oni sporą sumę, to po zakończeniu ceremonii ślubnej nie pozostaną z pustymi rękami. Świeżo upieczona żona, opuszczając swój dom rodzinny, zabierze ze sobą różne prezenty dla teściów oraz rodzeństwa męża. Do takich podarunków – zwanych ukwaba – należą między innymi ręcznie wyplatane kosze, garnki na piwo, maty, koce czy też biżuteria z kolorowych koralików. Aby zyskać sympatię obdarowujących, obdarowani najbliżsi pana młodego noszą otrzymane upominki podczas zabawy weselnej. Zdarza się również, że ojciec panny młodej daje ojcu swojego zięcia o wiele cenniejszy prezent, taki jak krowa albo inne zwierzę domowe. Taka wymiana podarków ma symbolizować formowanie się nowej więzi pomiędzy dwiema nieznanymi sobie dotychczas rodzinami.

Chwile tylko we dwoje

Kiedy już zapadnie decyzja o ślubie dwojga ludzi, mogą oni spędzić ze sobą kilka nocy tylko we dwoje, i to jeszcze przed ceremonią weselną. Muszą jednak wyrazić na to zgodę starsze dziewczęta z otoczenia panny młodej, które następnie będą pilnować, czy zakochani nie zbliżyli się do siebie za bardzo. Jak to zrobią? Co pewien czas będą sprawdzać, czy narzeczona nadal pozostaje dziewicą. Jeśli okaże się, że już nią nie jest, przyszły mąż lub jego rodzina będą musieli zapłacić grzywnę, a ceremonia zaślubin zostanie przeprowadzona natychmiast, bez czekania na ustaloną wcześniej datę. Zgodnie z tradycją ślub powinien się bowiem odbyć podczas pełni księżyca. W przypadku utraty dziewictwa nikt jednak na pełnię nie będzie czekał.

Co zamiast obrączek?

Zaskoczeniem może się dla nas okazać również ślubna biżuteria używana przez Zulusów. Nie gustują oni bowiem w znanych nam obrączkach czy też pierścionkach zaręczynowych. Zamiast tego przyszła panna młoda zaraz po zaręczynach zabiera się za tworzenie innych ozdób. Są to naszyjniki oraz bransoletki wykonane ręcznie z małych koralików w dopasowanych do siebie kolorach. Podczas ślubu zostaną założone przez świeżo upieczonych małżonków i będą informować, że są oni parą. Można więc powiedzieć, że jest to taki odpowiednik naszych obrączek, tylko o wiele bardziej widoczny i kolorowy.

Kilka wesel to nie problem

Z zuluskimi zaręczynami wiąże się też pewien mało romantyczny zwyczaj. Jeden mężczyzna może bowiem oświadczyć się kilku kobietom, a następnie wszystkie je poślubić. Poligamia jest bowiem powszechna wśród Zulusów. Jedynym warunkiem, jaki musi spełnić przyszły mąż, jest posiadanie odpowiednio wysokiego majątku, który umożliwi mu zapłacenie za każdą z żon. Co ciekawe, podobna zasada nie dotyczy kobiet. Nawet jeśli wywodzą się one z bogatej rodziny, mogą mieć tylko jednego męża, a wszystkie przypadki ich niewierności są surowo karane i potępiane przez lokalną społeczność.

Dziś oczywiście nie wszystkie z tych tradycyjnych ceremonii zaręczynowych są przestrzegane. W bardziej nowoczesnej wersji dwoje młodych ludzi się w sobie zakochuje, a następnie informują oni rodziców o planowanym małżeństwie. Wtedy odbywa się obowiązkowa lobola, w wyniku której ojciec przyszłej panny młodej otrzymuje ustaloną sumę pieniędzy i rozpoczynają się przygotowania do ślubu.

Tradycje zaręczynowe w Brazylii – romantycznie? Nic z tych rzeczy!

8 listopada, 2017

Paweł Jaworski

0 Comments

Tropikalny kraj słynący z pięknych plaż, największego na świecie karnawału i gwiazd piłki nożnej. Brazylia – bo właśnie o niej mowa – kojarzy się też z płomiennymi uczuciami (w końcu to tu powstaje wiele telenowel). Mogłoby się więc wydawać, że zwyczaje związane z zaręczynami są równie romantyczne i wyjątkowe. I o ile rzeczywiście można je nazwać wyjątkowymi, o tyle zazwyczaj mocno odbiegają od naszego wyobrażenia o romantycznych chwilach. Poznajcie najciekawsze tradycje zaręczynowe z Brazylii.

Różne zwyczaje na różnych etapach związku – poznaj brazylijskie tradycje

Brazylijczycy przestrzegają wielu norm społecznych, jeśli chodzi o zaręczyny i ślub. Noszenie obrączki czy pierścionka zaręczynowego również jest obwarowane różnymi zasadami, które nie są znane w Europie. Znaczenie mają materiał, z którego została wykonana ta biżuteria, sposób oraz okoliczności jej zakupu, a także palec, na którym jest noszona. Warto dodać, że zakładają ją nie tylko kobiety. W Brazylii również panowie nie stronią od drogich lub mniej kosztownych, symbolicznych ozdób.

Pierwsza obietnica miłości

Zanim zakochani się zaręczą, wcześniej noszą na prawej dłoni tak zwane „pierścienie obietnicy” (anel de compromisso). Są to ozdoby wykonane ze srebra lub stali, zakładane zarówno przez kobietę, jak i mężczyznę. Bardziej przypominają obrączki niż pierścionki zaręczynowe i wyglądają podobnie w wersji dla pań i panów. Nie oznaczają też, że para w przyszłości weźmie ślub, chociaż oczywiście może się tak stać. Są jedynie symbolem ich uczucia rozwijającego się w danym momencie – tu i teraz. Do poważniejszych deklaracji służy natomiast inna biżuteria.

Nowa tradycja – wiele niewiadomych

Zwyczaj noszenia pierścieni obietnicy jest dość nowy, dlatego nie ma szczegółowych zasad, jaka biżuteria i kiedy powinna zostać podarowana. Niektórzy zaczynają ją nosić po dwóch latach od pierwszej randki, inni już po dwóch miesiącach, a jeszcze inni nie zakładają jej wcale. Czasem wybierają również grawer – datę pierwszego spotkania, imię ukochanej i ukochanego lub inicjały obojga. Znaczenie ma również to, że tę nową tradycję szczególnie upodobali sobie młodzi Brazylijczycy, których często nie stać na pierścionek z brylantem za kilka tysięcy dolarów. Dlatego wybierają symboliczne, tańsze ozdoby.

Romantyczne oświadczyny? Niekoniecznie

Mimo że mieszkańcy Ameryki Południowej kojarzą nam się z ognistym temperamentem i płomiennymi uczuciami, większość Brazylijczyków nie zaręcza się w zjawiskowo romantycznych okolicznościach. Propozycja zamążpójścia nie jest również zaskoczeniem dla przyszłej panny młodej. Zaręczyny są najczęściej poprzedzone długimi rozmowami o wspólnej przyszłości. Ich wynikiem jest w końcu wspólna decyzja – pobieramy się. Następnie zakochani spotykają się z całą rodziną, aby poinformować ją o swoich planach matrymonialnych. Mało spektakularnie, prawda?

W roli głównej… osioł

Kolejnym zaskakującym zwyczajem, który nie ma nic wspólnego z naszymi wyobrażeniami o miłości i zaręczynach, jest wyzwanie stawiane przed przyszłym panem młodym. Brazylijska tradycja głosi, że zanim wstąpi on w związek małżeński, a rodzina jego wybranki zaakceptuje go jako przyszłego zięcia, musi on… oswoić dzikiego osła. Jeśli mu się to uda, zostanie uznany za odpowiedniego kandydata na męża, który poradzi sobie ze zmiennymi humorami i uporem przyszłej żony. W końcu nawet u nas znane jest porównanie „uparty jak osioł”. A brazylijskie narzeczone nie mają nic przeciwko takiej symbolice.

Biżuteria zaręczynowa dla niej i dla niego

Ciekawą odmianą od znanej nam tradycji są również brazylijskie pierścionki zaręczynowe. Zazwyczaj są one bowiem wybierane przez oboje zakochanych i zakładane zarówno przez przyszłą żonę, jak i męża. Powinny też być wykonane ze złota. Noszą oni te ozdoby przed ślubem, na palcu serdecznym prawej dłoni, jako znak, że planują wspólne zamążpójście. Podobnie odbywa się to w sąsiednim kraju – Argentynie. Po wstąpieniu w związek małżeński można pozostawić te ozdoby lub zamienić je na tradycyjne obrączki. Różnica jest taka, że po wypowiedzeniu sakramentalnego „tak” ozdoba ta powinna znaleźć się na palcu serdecznym lewej dłoni. Kolejną różnicą jest grawerowanie na obrączkach imion nowożeńców – żony na ozdobie męża i odwrotnie. Zwyczaj nakazuje również, że po 25 latach małżeństwa (tzw. srebrnej rocznicy) małżonkowie powinni zmienić tę biżuterię na nową.

A co z pierścionkiem zaręczynowym?

Tak popularny u nas pierścionek zaręczynowy z brylantem nie jest w Brazylii powszechnie używany. Czasem zdarza się, że przyszła panna młoda otrzymuje go od swojego ukochanego. Zwyczaj ten jest jednak uważany za tradycję zaczerpniętą ze Stanów Zjednoczonych i z hollywoodzkich filmów o miłości. Wielu Brazylijczyków twierdzi również, że nie jest to najlepszy pomysł ze względu na wysoki poziom przestępczości w kraju. Ostrzegają oni, że noszenie pierścionka z diamentem na co dzień jest zbyt niebezpieczne, ponieważ zwiększa ryzyko kradzieży tej cennej ozdoby. Obcokrajowcom, którzy chcą poślubić Brazylijkę i oświadczyć się jej zgodnie z tradycją ze swojego kraju, poleca się nawet zakup dwóch rodzajów biżuterii – skromnej, która będzie noszona codziennie, i bogato zdobionej, zakładanej na specjalne okazje.

Zaręczyny – i co dalej?

Podobnie jak w Stanach Zjednoczonych, na brazylijskim ślubie może być kilka druhen i drużbów. W przeciwieństwie do amerykańskiej tradycji, Brazylijczycy nie wybierają jednak tych osób zaraz po zaręczynach. Mimo że są oni mentorami i najważniejszymi pomocnikami pary młodej, dopiero kilka dni, kilka godzin lub nawet chwilę przed ślubem dowiadują się, że będą pełnić tak ważną funkcję. Zdecydowanie inaczej wygląda też wieczór panieński przyszłej żony. W naszej tradycji jest to huczna zabawa organizowana przez jej druhnę. W Brazylii szczęśliwą narzeczoną opiekuje się natomiast jej rodzina, a przygotowanie do ślubu zajmuje cały poprzedzający go dzień. Ma on upłynąć na rozpieszczaniu panny młodej, która zazwyczaj spędza go w spa. Masaże, zabiegi odnowy biologicznej i inne upiększające oraz relaksacyjne rytuały mają przygotować ją do tego ważnego wydarzenia.